Franjo Slunjski

Prawdziwym wyzwaniem jest pozostać człowiekiem w ciężkich czasach, a to wyzwanie chętnie podjął Franjo Frankopan Slunjski (1536 – 1572). Temu szlachcicowi, władcy Slunja i okolic, los zgotował rolę przywódcy w czasach najkrwawszych wojen z najeźdźcami osmańskimi. Franjo Slunjski został ogłoszony chorwackim banem, nazywanym „Mieczem i tarczą pozostałości Ilirii”, a jego poddani stali się jego towarzyszami w walkach. Za życia bana, ani jedna twierdza nie wpadła w ręce Osmanów, którzy bezskutecznie aż 13 razy atakowali Slunj, z kolei sułtan regularnie skarżył się na habsburskim dworze na jego zachowanie. Kiedy Franja Slunjskiego majątek obejmował jedynie 20 poddanych, wyrzekł się tytułu bana i wyruszył w jedyną jak dotąd podróż, która nie była motywowana wojną. Na początku grudnia 1572 roku wyjeżdża na Węgry, gdzie ma poślubić córkę jednego z najbogatszych węgierskich szlachciców. W połowie drogi, w Varaždinie, wielki wojownik zmarł z powodu źle leczonego wrzodu, i nie tylko wielki weselny pochód okrył się żałobą, ale również cała Chorwacja, która straciła perspektywę skutecznej walki w Osmanami. Mimo to, w niewyobrażalnie ciężkich warunkach, Franjo Slunjski pozostał człowiekiem, większym niż życie.