Urokliwa flora Slunjčicy

Łąki rozwinięte na zboczach kanionu powstały w przeszłości pod wpływem antropogenicznych zmian środowiska naturalnego i pokryte są stokłosą prostą. Tego typu tereny charakteryzują się ogromnym bogactwem gatunków. Na całym obszarze chronionym zarejestrowano 101 różnych gatunków roślin, z czego 14 podlega ścisłej ochronie na podstawie ustawy o ochronie przyrody, a 2 typy należą do gatunków subendemicznych.

Gatunki zagrożone: ketmia południowa-hibiskus biały (Hibiscus trionum), dwulistnik pszczeli (Ophrys apifera)

Gatunki wrażliwe: manna jadalna (Glyceria fluitans), storczyk cuchnący (Orchis coriophora), storczyk trójzębny (Orchis tridentata), storczyk samiczy (Orchis morio)

Niewystarczająco znane: seler błotny (Apium repens), rzęśl długoszyjkowa (Callitriche cophocarpa), sit cienki (Juncus filiformis).

Główne gatunki drzew występujących w kanionie Slunjčica i na szerszym jej obszarze to dęby i graby. Lasy dębowe i grądowe to szeroko rozpowszechnione lasy na obszarze kontynentalnym. Rozwijają się poza zasięgiem wysokich wód gruntowych, na pagórkowatych terenach z obojętnym odczynem gleby. Nad lasami dębowymi i grądowymi, w pasie wyżynnym, zatem na nieco wyższych wysokościach, rozwinęły się także lasy bukowe.

Cykl rozwoju dwulistnika pszczelego (Ophyrs apifera) to romantyczna opowieść o niesamowitym świecie przyrody, który posiada niemalże ludzkie nawyki. W krajach śródziemnomorskich dwulistnik pszczeli by przetrwać – uwodzi, naśladując samicę pszczoły czekającej na pocałunek. W ten sposób emituje także jej zapach któremu nie mogą się oprzeć samotne pszczoły z gatunku Eucera i w ten sposób dochodzi do fuzji zapylającej roślinę. Poza obszarem śródziemnomorskim dwulistnik przechodzi proces samozapylania dzięki naturalnej pozycji swojej słupków i pręcików. W naszym regionie kwitnie od połowy marca i osiąga wysokość 15 – 50 cm. Nazwa dwulistnik pszczeli w tłumaczeniu dosłownym oznacza „brew, która przyciąga pszczoły”. Ophyrs w języku greckim oznacza brew, a apifera po łacinie oznacza coś, co przyciąga pszczoły.

Storczyk trójzębny (Hibiscus trionum) to gatunek zagrożony, którego kwiat żyje tylko jeden dzień i to koniecznie taki, w którym świeci słońce. Pod koniec dnia, przed zachodem słońca i zamknięciem się kielicha kwiatowego, szyja kwiatu zgina się i dotyka pręcik, a następnie następuje samozapylenie. Nasiona storczyka są małe i liczne, w kształcie łez, same się rozpylają i mogą przetrwać w glebie ponad 10 lat. Storczyk trójzębny jest niezwykle zaradny. Łatwo przyciąga zapylaczy, wydziela nektar, a dodatkowo wykorzystuje opalizowanie (kolory płatków mienią się kolorami co jest widoczne dla ludzkiego oka), co wydaje się być jednym z sygnałów, że owady właśnie znajdują się w kielichu kwiatowym.